Kadıköy'de denize karsi cay icip, sigaramı tüttürürken bir yandan da düşünüyordum. Yağmurun, gecenin, denizin ve elbette tek başınalığın gerçekte ne demek olduğunu yeni yeni ögreniyordum. Hoşbeş zamanlar veya eş dost arasındaki cümbüşlü akşamlar artık bana uzaklaşmış. Sevdigimi düşündüklerimden, nefret ettigimi zannettiklerime karşı muhteşem bir kin besliyordum. Hayatımın tüm keyifli detayları aşınmış, bunlar da yetmezmiş gibi gerçekleşmeyeceğini bile bile yaptıgım planlar da alt üst olmuştu..
Toplumla aramda köprü kurulamıyacak uçurumlar açılmış. ufak bir mucize ya da aklımın başına gelme ihtimalinini bekliyordum. Arada bir neşelenecek gibi oluyor, gizli bir hüzün yanlızlıgıma misillemeler yaparak buna engel oluyordu...
Anlayamıyordum, herşeye ama herşeye hissettigim tek şey muhteşem bir kayıtsızlık oluyordu.
hayat yeni başlıyordu..
- hayal ürünüdür.
0 yorum:
Yorum Gönder